Het verhaal van de steenhouwers
Er waren eens drie steenhouwers.
Op een warme dag, terwijl ze aan het zwoegen waren in de brandende zon, kwam er een wandelaar langs.
Wat doen jullie daar?’vroeg de man.
‘Steenhouwen, dat zie je toch!’, antwoordde de eerste.
De tweede zei: ‘Ik ben bezig geld te verdienen voor mijn gezin’.
De derde staakte zijn arbeid keek de voorbijganger aan en zei vol trots: ‘Ik? Ik bouw een kathedraal!’
Weet jij waarom je doet wat je doet?
Mijn motto is ‘Word wie je bent’, omdat ik geloof dat ieder mens uniek is en met zijn talenten en drijfveren een zinnige bijdrage kan leveren aan onze samenleving. Daarom doe ik wat ik doe en het geeft mij en anderen een heleboel vreugde, erkenning en energie.
Soms weet je niet meer waar je je voor uitslooft. Ooit was er een drive, waardoor je begonnen bent met wat je nu doet. Maar is die drive er nog of nog up to date, of ben je die onderweg kwijt geraakt.
Wat zegt je hart daarover en je gevoel en je intuïtie? Zit er ergens een sluimerend verlangen in je? Waar kom jij ‘smorgens je bed voor uit?
En zo kan ik nog veel meer vragen stellen om te onthullen wat jouw talenten en drijfveren zijn.
TIP
Probeer het zelf eerst eens en begin met schrijven. Schrijf iedere ochtend 3 pagina’s over wat zich in je roert en luister naar de antwoorden op deze vragen die van binnenuit in je opborrelen. Julia Cameron noemt dat de ochtendpagina’s.
Pas als we weten wie we in essentie zijn kunnen we elkaar verstaan en ondersteunen.
Vertel waarom jij doet wat je doet en inspireer jezelf en anderen met je verhaal.
Deel het met ons in een reactie hieronder.
De moed om kwetsbaar te zijn
Brené Brown begint haar speech met een prachtig persoonlijk verhaal. Ze vertelt daarin hoe kwetsbaar ze zich voelde om voor een groot publiek een speech te houden. ‘If I do that, my life is over’.
De angst voor een presentatie kennen we allemaal.
Toen ik als actrice voorstellingen speelde in theaters was er altijd die angst vlak voor de voorstelling. Dan zat ik in de kleedkamer en dacht: ‘Wat doe ik hier? Waarom moet ik weer zo nodig dat podium op? Waarom zit ik niet lekker thuis op de bank. Veilig, zonder publiek, zonder kritische blikken’. Met trillende knieën begon ik aan de voorstelling omdat ik ook wist dat die angst maar een paar minuten duurde en dat ik me daarna overgaf aan het spel en genoot van onze voorstelling en de interactie met het publiek.
Exposure
Als je voor een publiek gaat staan dan stel je jezelf bloot, dat voelt kwetsbaar. Maar kwetsbaarheid is geen zwakte, je kwetsbaar opstellen is moedig. Het vergt moed om kwetsbaar te zijn, om jezelf te laten zien en om eerlijk te zijn, zegt Brené Brown in haar speech. En waarom zou je dat doen, de arena betreden? Om te laten zien wie jij bent, wat jij te vertellen hebt, om anderen te inspireren, om een verhaal of inzicht te delen. Omdat je er mag zijn. En als je niet laat zien wie jij bent en lekker thuis op de bank blijft zitten, veilig en onkwetsbaar, dan kwets je jezelf, want je mag er niet zijn.
Persoonlijk verhaal
Brené begint haar Ted talk met een persoonlijk verhaal. Dat raakt me meteen. Ik herken wat ze zegt, ik voel me aangesproken, ik deel haar gevoel. Het lijkt zo kwetsbaar om een persoonlijk verhaal te vertellen, maar juist dat maakt verbinding. We zijn mensen met ervaringen en gevoelens. Als we de verhalen over onze ervaringen en gevoelens met elkaar delen, dan mogen we mens zijn. Groeien doen we door te oefenen. Maar eerst is er herkenning en erkenning van wat zich werkelijk in ons roert. Dan de stap uit de comfortzone, het diepe in terwijl je net hebt leren zwemmen. Angst hoort erbij als je iets nieuws doet.
Spoken, critici
Op het Storytellingevent dat ik in mei 2013 organiseerde, besloot ik een persoonlijk verhaal te vertellen. Dat had ik nog nooit eerder gedaan voor een publiek: een persoonlijk verhaal vertellen. Ik had er erg veel zin in om weer eens op te treden, het was al weer zo lang geleden. Ik greep mijn kans. Maar dat persoonlijke verhaal? Welk verhaal over mij zouden de toehoorders interessant vinden? Zouden ze überhaupt wel geïnteresseerd zijn in mijn verhaal? Lekker belangrijk… mijn verhaal.
Alle spoken en critici in mij probeerden me van dat plan af te helpen. Toch bleef ik doorschrijven en gooide het ene na het andere idee weer weg. Angst regeerde. Iedere ochtend keek ik naar het bureautje waar mijn schrijfblok lag en ik liep er snel voorbij om ‘belangrijker’ zaken op de computer te doen. Tot ik genoeg van mijn vermijdingsgedrag kreeg. Ik ging zitten en schreef in één ruk het verhaal op dat ik ging vertellen. Dat had natuurlijk al liggen sudderen. Ik las het over en het was goed. Ik voelde dat het goed was. In mij danste alles van vreugde.
De Mentor
De volgende dag kwam de bevestiging. Ik kwam Machteld Hauer tegen in Utrecht. Zij was ooit mijn docent geweest in elementair spel en ik had enorm veel van haar geleerd. Zij vroeg zomaar ineens naar mijn verhaal : ‘Hoe ben je eigenlijk op die akademie (voor Expressie door woord en gebaar) terecht gekomen?’ Stomverbaasd keek ik haar aan en ik vertelde haar mijn verhaal, dat verhaal dat op mijn bureautje lag, met de obstakels die ik had moeten overwinnen, de teleurstellingen, angsten, herwonnen vrijheid. Onbewust was ze weer mijn mentor.
Huppelend, dansend vloog ik naar huis. Meteen belde ik mijn collega Paul van der Plas, op. ‘Wil jij naar mijn verhaal luisteren en feedback geven op mijn ‘performance’, vroeg ik hem, en ‘oh ja, ik heb ook een rol voor jou, want ik heb een dialoogje geschreven’.
Hij vond het geweldig leuk en zo kreeg ik de moed om het ook daadwerkelijk te gaan doen. Ik durfde weer en ik had er enorm veel plezier in. Ik ontdekte dat ik het nog kon en dat gaf me een krachtig gevoel en veel vreugde. Mijn publiek was enthousiast. Ik kreeg de mooiste complimenten, want ik had iets in henzelf geraakt, iets dat ze zelf ook voelden, iets herkenbaars en door die herkenning kan dat iets erkend worden en daarna opgeruimd of bloeien.
Laten we de moed hebben om kwetsbaar te zijn.
Karen de Vries
Epidavros 25 september 2014

Atalanta
Een van mijn lievelingsmythen is het verhaal van Atalanta. Het raakt mij, het gaat over mij.
De snelvoetige Atalanta werd na vele ontberingen uiteindelijk wie ze was.
Als koningsdochter was ze niet gewenst. Haar vader wilde een zoon en liet het meisje achter in het woud om door wilde dieren verscheurd te worden. Maar een berin ontfermde zich over de baby en bracht haar groot. Toen jagers de berin doodden, namen ze het kind liefdevol op. Atalanta leerde jagen en rennen, dat is wat ze het liefste deed. Ze werd de snelste van het land en met haar pijl-en-boog kon ze alles raken wat ze wilde. Ze werd een tweede Artemis, ze wilde geen echtgenoot aan zich binden en had verachting voor vrouwen. Zij was de gelijke van mannen. In gevechten en wedlopen met de grootste mannelijke helden van Griekenland overtrof zij eenieder.
Een dochter die de grootste helden versloeg, wilde haar vader wel erkennen. Op één voorwaarde: ze moest voor nageslacht zorgen. Daar voelde Atalanta niets voor. De liefde was nog niet in haar ontwaakt.
‘Wie er in een wedloop van mij kan winnen, zal mijn echtgenoot worden’, zei ze. Maar degene die verliest zal dat met de dood moeten bekopen. En zo geschiedde.
Atalanta was een hele mooie vrouw met een koninkrijk vol van goud en vele vorsten dongen naar haar hand. De ene na de andere verliefde jongeling nam het tegen haar op en weldra groeide het woud van palen waarop de hoofden van de verliezers waren gespietst. Ook Hippomenes was op slag verliefd op haar en durfde de wedloop aan. Hij vroeg Afrodite om hulp en zij gaf hem drie gouden appels. Die moest hij telkens als Atalanta te dicht bij hem kwam een voor een laten vallen.
Atalanta werd bevangen door de gouden glans van de appels en elke keer als Hippomenes er een liet vallen stopte ze en raapte de gouden appel op. Ze zag zichzelf weerspiegeld in de glanzende schil.
Bij de eerste twee kon ze Hippomenes nog gemakkelijk inhalen, maar bij de derde, die hij vlak voor de eindstreep liet vallen, kreeg Hippomenes net die ene stap voorsprong die hem de overwinning bezorgde. Atalanta stond oog in oog met haar overwinnaar en voor het eerst in haar leven vlamde de liefde in haar op.
Atalanta was heel geworden, ze had al haar gouden gaven tot ontwikkeling gebracht. Ze had moed en kracht en doorzettingsvermogen getoond, ze was onoverwinnelijk geweest, ze was arrogant en meedogenloos geweest. Nu werd ze de vrouw die ze was en leerde ze de liefde kennen. Ze had Afrodite toegelaten in haar leven.
Deze mythe vertelt ons over de gouden zaden in ons die tot bloei komen, waardoor we worden wie we zijn. De berin hielp haar om haar onbewuste krachten te laten ontkiemen. Beren kunnen heel hard lopen. De jagers hielpen haar om de beste jageres te worden. Ze werd meer man dan de grootste held, omdat haar vader en zijzelf haar vrouw-zijn niet erkenden. Haar vrouwelijkheid, liefde en creativiteit ontwaakten door de drie gouden appels van Afrodite. Toen was ze volmaakt en kon ze het heilig huwelijk sluiten. Het huwelijk tussen het mannelijke en het vrouwelijke.
Identificatie
Atalanta heeft mijn hart geraakt. Ik ben de onafhankelijke, wilde natuur van de Artemis-vrouw die hulp van Afrodite krijgt om creativiteit en liefde te laten stromen. Ik ben mijn leven lang op zoek naar de gouden zaden in mij, waarvan er al een aantal ontkiemd zijn en waarvan er ongetwijfeld nog een aantal in het onbewuste wachten om erkend te worden. Ik ben mezelf enigszins verloren om degene te worden die mijn ouders wilden dat ik was, ik heb mezelf weer teruggevonden en tot nu toe word ik telkens weer verrast door onverwachte talenten die vragen om te mogen bloeien.
Mythen
Mythen zijn verhalen met een betekenis. De taal van de mythe is het beeld, verwant aan de beelden die opwellen in onze dromen en uit het onbewuste. Het zijn universele beelden en mythen zijn universele verhalen. De Amerikaanse hoogleraar in de mythologie Joseph Campbell heeft mythen van de hele wereld bestudeerd en kwam tot de conclusie dat ze allemaal hetzelfde verhaal vertellen: De reis van de held.
In het leven zijn twee dingen zeker: we worden geboren en we gaan dood. Dat is een feit. Daar kan niemand iets aan veranderen. Daartussen leggen we een weg af. Het gaat er om hoe we die weg bewandelen.
Gouden zaden
We hebben allemaal in ons de gouden zaden van onze roeping en de talenten om die roeping waar te maken. Dat gaat niet zonder slag of stoot. Het leven is tegelijkertijd een leerweg. Er dienen zich vele moeilijkheden aan op de weg, die ons de benodigde lessen leren om te worden wie we zijn. Maar ook helpers die ons de lessen en inzichten helpen verwerven. In de mythen herkennen we de stappen op het pad die de held zet op de reis naar vervulling. De gouden zaden zullen ontkiemen en met de juiste aandacht en hulp uitgroeien tot weelderige bloemen.
Jung zegt: ‘de mythe is een openbaring van het goddelijk leven in ons’.
Voetsporen van de helden
Zo leren we door de beeldtaal van mythen wat zich in ons eigen onbewuste afspeelt. We herkennen door deze taal wat ons raakt en beweegt. Anders dan de taal van de ratio zoals, doel, strategie, en werkplan, spreekt deze taal het hart aan en verbindt een verlangen aan een reis. We treden in de voetsporen van de helden die ons voor zijn gegaan om onze roeping te vinden en te verwezenlijken.
Workshops
In mijn workshops kun je leren hoe je een verhaal boeiend kunt vertellen en hoe je verhalen kunt gebruiken voor jouw persoonlijke ontwikkeling.
Hoe gebruik je verhalen in trainingen?
Het ontdekken van verlangens en de weg naar vervulling. Hoe verbind je je met je eigen drijfveren en geef je erkenning aan de doelen van je bedrijf?
Ik word geïnspireerd door verhalen uit de Griekse mythologie en Griekse tragedies, maar je kunt de technieken toepassen met elk verhaal dat jou aanspreekt.
Zie voor alle workshops ten masterclasses de agenda
Dit artikel is eerder gepubliceerd op: Storytellingevent.nl



