speelse werkvormen | Karen de Vries

Talenten inzetten geeft voldoening

Hoe heerlijk is het dat ik werk kan doen waar ik al mijn talenten in kwijt kan!

Ik kijk met veel trots en voldoening terug op de eerste 6 maanden van 2015. Veel van wat ik graag wilde en waar ik jarenlang naartoe heb gewerkt is werkelijkheid geworden.

Meer werk waarin ik mijn talenten kwijt kan
Bouwen van ons eigen huis in Griekenland
Meer vrije tijd en vaker naar Griekenland

Hierbij een greep uit al die mooie opdrachten met een toelichting

Bekrachtigen, samenwerken, luisteren en vragen stellen in de training solliciteren
Hoe heerlijk is het dat ik werk kan doen waar ik al mijn talenten in kwijt kan! Dit zei ik tegen Harry de Lange toen we begonnen aan een serie trainingen voor mensen die weer opnieuw moesten solliciteren. Ik werkte met hem als co-trainer en trainingsactrice. We hielpen de deelnemers om zich voor te bereiden op een sollicitatiegesprek, iets dat de meesten al vele jaren niet meer gedaan hadden. Ze zagen er erg tegenop en vonden het moeilijk zichzelf te profileren. Wij zagen het het als onze opdracht om ze te helpen in zichzelf te geloven en ze bewust te maken van hun persoonlijke krachten.
We lieten ze ontdekken waar ze goed in zijn en dat ook helder en krachtig te vertellen. De STAR, eigenlijk een vorm van storytelling, helpt om een talent of competentie aan te tonen. Fysieke oefeningen met houding en stem en pitchen helpen om je eigen kracht te ervaren.
En oefenen deden ze maar al te graag met mij in de rol van recruiter, of HRM adviseur, waarbij luisteren en de juiste vragen stellen van mijn kant hen hielp om hun verhaal compleet te maken. Wat een ontdekkingen leverde dat op. Wij waren blij met al die stralende gezichten aan het eind van de middag omdat ze meer vertrouwen in zichzelf hadden gekregen.
Harry en ik werkten voor het eerst samen, maar het leek wel of we het al jaren deden, zo vloeiend verliep de samenwerking. We vulden elkaar goed aan en gaven elkaar de ruimte om allebei het beste van onszelf te geven en daarmee het beste uit de deelnemers te halen.. We geven veel persoonlijke aandacht en feedback en houden ook van de dynamiek van afwisseling van werkvormen in een redelijk hoog tempo. We waren er goed in met z’n tweeën om ze allemaal uit de comfortzone te halen en daardoor een grote ervaring rijker te maken.

Profileren, vertrouwen en veiligheid in de workshops Talent en Elevatorpitch
De meeste mensen weten niet wat hun talenten zijn en vinden het ook eng om dat naar voren te brengen, om zichzelf te profileren. De workshops ‘talent ontdekken’ en ‘elevatorpitch’ die ik voor FNVprofessionals mocht geven, waren bedoeld voor mensen die op zoek waren naar een nieuwe baan of een andere invulling daarvan. Ik wilde er voor zorgen dat ze aan het eind van de middag gelukkig met hun ontdekkingen waren. Dat ze hun talent ontdekt hadden of een elevatorpitch gaven voor de groep.
Ik creëer vertrouwen en veiligheid door zelf open te zijn en door de ander te zien en die volledig te accepteren met alles wat er nu is. Ik geef individuele hulp en opbouwende adviezen om de ander te bekrachtigen.
Hun verhalen onthullen hun talenten en ik begeleid hen met vragen en doorvragen om achter het verhaal de persoonlijke kracht te ontdekken.
Presenteren vinden ze eng en toch doen ze het allemaal, bibberend soms, vol zelfkritiek, maar altijd met een applaus en positieve feedback. Dat maakt sterk.

Onthullen en verbinden in Teamcoachings
Ik mocht een paar teams begeleiden om verbinding en verdieping te bekrachtigen. Een heel groot team van 36 mensen en een klein team van 6 mensen. Dat is een groot verschil en toch ook weer niet. Ik gebruik dezelfde ingrediënten zoals storytelling, spel en de talking stick, maar op een heel andere manier zet ik ze in bij verschillende groepen, zodat de bijeenkomst dynamisch en interactief is.
Onthullen van persoonlijke verhalen lukt altijd heel goed, ook al denkt de opdrachtgever vaak dat ze dat niet zullen doen. Wat er op zo’n middag gebeurt is overweldigend. Vaak delen ze voor het eerst een persoonlijk verhaal over waar ze goed in zijn, over verlangens of normen. Wat het onderwerp dan ook mag zijn. Ik zie dat energie gaat stromen, dat ze elkaar toelachen, dat er iets is geopend.
Want het is waar: ‘Als je je verhaal vertelt, bestaat het ook echt. Daarmee laat je jezelf zien, en geef je aan dat jij er mag zijn.’ Jezelf laten zien en de ander zien, creëert verbinding. Je ziet elkaar op een andere manier dan voorheen, meer mens in de zakelijke wereld van alledag. Daar doe ik het voor.

Intuitief , creatief en flexibel samenwerken in de training Planningsgesprekken
Met Mas Visscher mocht ik een hele serie trainingen geven voor managers en directeuren om planningsgesprekken te gaan voeren. Kleine groepen, die ons de gelegenheid gaven om heel persoonlijk te werken. Zij was de trainer en ik de co-trainer en trainingsactrice. In onze samenwerking hebben we maar een blik of een enkel woord nodig van elkaar nodig om elkaar te begrijpen en bijv. het roer om te gooien, omdat de situatie iets anders van ons vraagt. Ik vind het heerlijk om samen te sparren over het programma en nieuwe oefeningen te bedenken of ter plekke in te passen.
Ik vroeg de managers/directeuren: Waarom doen jullie die gesprekscyclus eigenlijk? En hoe ga je je mensen inspireren? Omdat ik het gevoel had, dat daar nog bewustzijn ontbrak.
Ik zag Mas, goedkeurend knikken in mijn ooghoek. Ze stemde in met mijn interventie. Het bleek een eye-opener te zijn en niemand had er nog voldoende woorden voor. We brachten een nieuw item in het programma: pitchen. Dat gaf concrete antwoorden voor hun dagelijkse praktijk. En ik kon ze weer tips geven over de volgorde en woordgebruik van hun verhaal en natuurlijk de geloofwaardigheid. En Mas gaf tips vanuit het organisatieperspectief, omdat zij daar heel goed in is. Zo vullen wij elkaar perfect aan en daarom werken we graag met elkaar.

Inspireren, veiligheid waarborgen, aannames bijstellen in de Masterclass Storytelling.
Met een inspirerende groep startte ik op die vrijdag in Utrecht. Storytelling, wat is dat en wat kun je ermee? Voor mij is het zo klaar als een kontje en ik dacht het ook duidelijk en inspirerend over te kunnen brengen. Dat was ook zo, ze waren enthousiast en diepten met plezier persoonlijke verhalen op over verlangens en draken.
Toch vonden ze de vertaling naar hun dagelijkse praktijk lastig. Zo zie je maar, wat voor mij zo helder is, blijkt dat voor een ander niet te zijn. Dus haalde ik nog meer voorbeelden aan, om de link te leggen.
Langzamerhand begon het kwartje te vallen. Bij het eindspel, want tja, spelvormen kan ik toch niet laten, was het transformatieproces in volle gang. Herkenning, erkenning en stappen zetten, hoe versla je de draak? Net als bij de teams, een inzichtgevend en helend proces.

Actrice in Visual Storytelling om weer vertrouwen in een programma te krijgen
Een grote organisatie wilde een cruciaal software programma weer nieuw leven inblazen. Een moeizaam proces, niet erg aanlokkelijk of sexy, dus werd er naar creatieve middelen gezocht. Ik mocht het boegbeeld van de campagne zijn, de verpersoonlijking van het softwareprogramma. Zo ging ik op de foto, affiches, verscheen ik life en op video met het verhaal van Petra, de rots in de branding, op wie iedereen kon vertrouwen.
Een hele dag lang sprak ik, als Petra, met mensen in de organisatie en luisterde naar hun verhalen over de problemen van het programma en hielp ik hen om weer vertrouwen te krijgen. Het was leuk, speels, en het bleef hangen. Natuurlijk werd de actie daarna doorgezet met trainingen en andere hulpmiddelen, maar de toon was gezet. Petra was er voor de medewerkers en ze zou er alles aan doen om hen te helpen.
Spelen, tekst schrijven en leren en vertellen voor de camera. Ik vond het heerlijk. En omdat ik ook gewend ben aan de communicatiekant te werken, kon ik ook de gesprekjes op de werkvloer met veel plezier en goed resultaat voeren. Het moeizame onderwerp had een vrolijk, toegankelijk gezicht gekregen.

Ik wil al mijn opdrachtgevers van harte bedanken voor de mooie kansen die jullie mij gegeven hebben.

Dit waren enkele hoogtepunten van het eerste halfjaar, maar ik heb nog veel meer mooie opdrachten gedaan zoals trainingsactrice in adviesgesprekken voor communicatieadviseurs, coachings en assessments en als theaterdocent.
(Het feit dat ik niet alle opdrachtgevers noem in dit blog is louter om hen en de deelnemers te beschermen. Niet iedereen wil zijn verhaal op internet en dat respecteer ik. Op de pagina opdrachtgevers zie je voor wie ik werk en gewerkt heb.)

Karen de Vries

Bewaren

Ontdek je eigen mythe

Atalanta

Een van mijn lievelingsmythen is het verhaal van Atalanta. Het raakt mij, het gaat over mij.

De snelvoetige Atalanta werd na vele ontberingen uiteindelijk wie ze was.
Als koningsdochter was ze niet gewenst. Haar vader wilde een zoon en liet het meisje achter in het woud om door wilde dieren verscheurd te worden. Maar een berin ontfermde zich over de baby en bracht haar groot. Toen jagers de berin doodden, namen ze het kind liefdevol op. Atalanta leerde jagen en rennen, dat is wat ze het liefste deed. Ze werd de snelste van het land en met haar pijl-en-boog kon ze alles raken wat ze wilde. Ze werd een tweede Artemis, ze wilde geen echtgenoot aan zich binden en had verachting voor vrouwen. Zij was de gelijke van mannen. In gevechten en wedlopen met de grootste mannelijke helden van Griekenland overtrof zij eenieder.
Een dochter die de grootste helden versloeg, wilde haar vader wel erkennen. Op één voorwaarde: ze moest voor nageslacht zorgen. Daar voelde Atalanta niets voor. De liefde was nog niet in haar ontwaakt.
‘Wie er in een wedloop van mij kan winnen, zal mijn echtgenoot worden’, zei ze. Maar degene die verliest zal dat met de dood moeten bekopen. En zo geschiedde.
Atalanta was een hele mooie vrouw met een koninkrijk vol van goud en vele vorsten dongen naar haar hand. De ene na de andere verliefde jongeling nam het tegen haar op en weldra groeide het woud van palen waarop de hoofden van de verliezers waren gespietst. Ook Hippomenes was op slag verliefd op haar en durfde de wedloop aan. Hij vroeg Afrodite om hulp en zij gaf hem drie gouden appels. Die moest hij telkens als Atalanta te dicht bij hem kwam een voor een laten vallen.
Atalanta werd bevangen door de gouden glans van de appels en elke keer als Hippomenes er een liet vallen stopte ze en raapte de gouden appel op. Ze zag zichzelf weerspiegeld in de glanzende schil.
Bij de eerste twee kon ze Hippomenes nog gemakkelijk inhalen, maar bij de derde, die hij vlak voor de eindstreep liet vallen, kreeg Hippomenes net die ene stap voorsprong die hem de overwinning bezorgde. Atalanta stond oog in oog met haar overwinnaar en voor het eerst in haar leven vlamde de liefde in haar op.
Atalanta was heel geworden, ze had al haar gouden gaven tot ontwikkeling gebracht. Ze had moed en kracht en doorzettingsvermogen getoond, ze was onoverwinnelijk geweest, ze was arrogant en meedogenloos geweest. Nu werd ze de vrouw die ze was en leerde ze de liefde kennen. Ze had Afrodite toegelaten in haar leven.

Deze mythe vertelt ons over de gouden zaden in ons die tot bloei komen, waardoor we worden wie we zijn. De berin hielp haar om haar onbewuste krachten te laten ontkiemen. Beren kunnen heel hard lopen. De jagers hielpen haar om de beste jageres te worden. Ze werd meer man dan de grootste held, omdat haar vader en zijzelf haar vrouw-zijn niet erkenden. Haar vrouwelijkheid, liefde en creativiteit ontwaakten door de drie gouden appels van Afrodite. Toen was ze volmaakt en kon ze het heilig huwelijk sluiten. Het huwelijk tussen het mannelijke en het vrouwelijke.

Identificatie

Atalanta heeft mijn hart geraakt. Ik ben de onafhankelijke, wilde natuur van de Artemis-vrouw die hulp van Afrodite krijgt om creativiteit en liefde te laten stromen. Ik ben mijn leven lang op zoek naar de gouden zaden in mij, waarvan er al een aantal ontkiemd zijn en waarvan er ongetwijfeld nog een aantal in het onbewuste wachten om erkend te worden. Ik ben mezelf enigszins verloren om degene te worden die mijn ouders wilden dat ik was, ik heb mezelf weer teruggevonden en tot nu toe word ik telkens weer verrast door onverwachte talenten die vragen om te mogen bloeien.

Mythen

Mythen zijn verhalen met een betekenis. De taal van de mythe is het beeld, verwant aan de beelden die opwellen in onze dromen en uit het onbewuste. Het zijn universele beelden en mythen zijn universele verhalen. De Amerikaanse hoogleraar in de mythologie Joseph Campbell heeft mythen van de hele wereld bestudeerd en kwam tot de conclusie dat ze allemaal hetzelfde verhaal vertellen: De reis van de held.
In het leven zijn twee dingen zeker: we worden geboren en we gaan dood. Dat is een feit. Daar kan niemand iets aan veranderen. Daartussen leggen we een weg af. Het gaat er om hoe we die weg bewandelen.

Gouden zaden

We hebben allemaal in ons de gouden zaden van onze roeping en de talenten om die roeping waar te maken. Dat gaat niet zonder slag of stoot. Het leven is tegelijkertijd een leerweg. Er dienen zich vele moeilijkheden aan op de weg, die ons de benodigde lessen leren om te worden wie we zijn. Maar ook helpers die ons de lessen en inzichten helpen verwerven. In de mythen herkennen we de stappen op het pad die de held zet op de reis naar vervulling. De gouden zaden zullen ontkiemen en met de juiste aandacht en hulp uitgroeien tot weelderige bloemen.
Jung zegt: ‘de mythe is een openbaring van het goddelijk leven in ons’.

Voetsporen van de helden

Zo leren we door de beeldtaal van mythen wat zich in ons eigen onbewuste afspeelt. We herkennen door deze taal wat ons raakt en beweegt. Anders dan de taal van de ratio zoals, doel, strategie, en werkplan, spreekt deze taal het hart aan en verbindt een verlangen aan een reis. We treden in de voetsporen van de helden die ons voor zijn gegaan om onze roeping te vinden en te verwezenlijken.

Workshops

In mijn workshops kun je leren hoe je een verhaal boeiend kunt vertellen en hoe je verhalen kunt gebruiken voor jouw persoonlijke ontwikkeling.
Hoe gebruik je verhalen in trainingen?
Het ontdekken van verlangens en de weg naar vervulling. Hoe verbind je je met je eigen drijfveren en geef je erkenning aan de doelen van je bedrijf?
Ik word geïnspireerd door verhalen uit de Griekse mythologie en Griekse tragedies, maar je kunt de technieken toepassen met elk verhaal dat jou aanspreekt.

Zie voor alle workshops ten masterclasses de agenda

Dit artikel is eerder gepubliceerd op: Storytellingevent.nl

Synergetisch teamwork

Samenwerken levert meer plezier, voldoening en hogere prestaties, omdat de uitkomst groter is dan de optelsom van alle delen. Dat is creatief en magisch en dat is synergie.

In samenwerken inspireer je elkaar om het beste uit jezelf te halen en dat in dienst te stellen van het hogere doel: het eindproduct. Of dat nu een theatervoorstelling, brood of duurzame auto’s zijn, dat maakt niet uit.
Vaak worden er in samenwerkingsverbanden compromissen gesloten, waardoor het beste potentieel onbenut blijft. Niemand is blij en de uitkomst is niet het topje van de piramide.
In het derde alternatief schrijft Stephen Covey dat synergie bereikt wordt door 3 stappen.
1- Ik zie mezelf – Ontdek je talenten en weet waar je jezelf tegenhoudt. Ik ben.
2- Ik zie jou – Luister en kijk naar de ander, zet je vooroordelen opzij en wees nieuwsgierig. Jij bent uniek.
3- Ik zoek je op – Laat je verleiden door de talenten van de ander. Ik ben bereid om samen met jou te onderzoeken.

Als ik theater maak en specifiek een voorstelling van een Griekse tragedie, werk ik met een groep acteurs die heel nauw met elkaar gaan samenwerken. Dat vraagt afstemming op verschillende niveaus: gevoel, intellect, beweging, klank en inhoud. Daarvoor is een sensitief contact nodig waarin allen elkaars inbreng accepteren en waarderen en bereid zijn om samen te onderzoeken. Dit proces leidt tot vele ontdekkingen, ideeën en vormen om hun rol en de voorstelling vorm te geven. Er ontstaan onnoembaar veel keuzes. Door te spelen en alles te onderzoeken worden er op een organische manier keuzes gemaakt. Samen groeit de vorm, sommige ideeën vallen af en nieuwe worden ontwikkeld tijdens het spel. De piramide bouwt zichzelf.

Samen leven.

We zijn allemaal onderling verbonden en afhankelijk van elkaar. Een individu kan niets voor elkaar krijgen. In samenhang met anderen wel. Samenwerken is essentieel als we iets willen maken, uitdragen en oplossen.
Laten we vooral niet vergeten dat we allemaal samen leven op deze planeet.
‘Om weer in contact te komen met onze diepste waarden is het goed om het idee van economische welvaart in te ruilen voor een meer realistisch concept: dat van totale welvaart. Volgens dat concept draait rijkdom niet puur om economische waardecreatie maar ook om fysieke, intellectuele, sociale, en spirituele waardecreatie.’ Dit zegt Tex Gunning.
(Lees hier het hele artikel van Tex Gunning over: Waarden en waardecreatie in en door het onderwijs.)

Kunst is een uitstekend middel om al die waarden te ervaren en samen te delen en daardoor samen tot grotere prestaties te komen, waarin iedereen zijn eigen talenten ontdekt en inzet. Door te spelen, te schilderen, te dansen en te zingen maak je contact op alle niveaus. Er ontstaat synergie tussen alle mogelijkheden van het individu met de andere individuen, waardoor nieuwe creaties ontstaan.
De innerlijke stem gaat spreken als je speelt, passie wordt geopenbaard. Als je speelt ga je varen op je innerlijke kompas. Er is geen tijd om alle voors en tegens te overwegen. Je reageert intuïtief. Je bouwt samen aan de piramide en laat alle energie stromen. Als wij samen een hoger doel nastreven dan zijn blokkades ook makkelijker op te heffen.
De eerste stap om te gaan spelen, schilderen of zingen is al een belangrijke stap om uit de comfortzone van het individuele eiland te komen. Dat is de eerste stap naar de ontwikkeling van het eigen verborgen talent, de durf om er helemaal te mogen zijn. Pas als je bereid bent om dat te onderzoeken, kun je stap twee nemen en naar de ander kijken, je laten beïnvloeden en leren van de talenten van de ander en samenwerking is geboren.

Mijn missie is om vanuit vrijheid en verantwoordelijkheid samen te werken en de mooiste creaties te laten ontstaan. Contact met het zelf en met de ander, daar is de wereld op gebouwd. Synergie.

Individueel zijn we een druppel en samen zijn we de oceaan. Ryunosuke Satoro

Video’s: Sublieme samenwerking.

Kernwaarden

Kernwaarden concreet maken en acties ondernemen. Met storytelling en de talking stick help ik een team om actief met kernwaarden aan de slag te gaan. Deze werkwijze leidt ook tot meer vertrouwen en verbinding in het team.
Workshop voor teams

Teamcoaching

Ik heb al vele teams begeleid in hun sensitieve samenwerking. Bij o.a KPN, ING, het inlichtingenbureau, schoolleiders. Deze teamcoachings deed ik in samenwerking met Kimverandert.
In deze teamcoachings werk ik met werkvormen uit het theater, die creativiteit en een sensitieve samenwerking onthullen.
Met veel plezier wil ik dit graag bij jullie komen doen, omdat samenwerken voor mij van groot belang is.

Karen de Vries

Grappige video’s over functioneringsgesprekken

Video’s over functioneringsgesprekken

De werkvorm regiemodel is heel geschikt als levend voorbeeld van een functioneringsgesprek.
Bij deze werkvorm waarbij twee trainingsacteurs het functioneringsgesprek spelen kunnen de cursisten het gesprek regisseren, voordat ze zelf met de acteurs kunnen gaan oefenen.

De engel

DE ENGEL

door Godfried Bomans

Boven, in het topje van de kerstboom, stond een engel. Hoe zij daar gekomen was, dat kon zij zich met de beste wil niet meer herinneren. Zij had nog een vage heugenis aan een nauwe, donkere ruimte, waaruit zij opeens door een kleine hand in een zee van licht getild was. Het was een glorieuze geboorte geweest en sinds dat ogenblik was zij altijd gelukkig geweest. Dit alles had eigenlijk nog maar één avond geduurd, maar voor een Kerstengel is dat een eeuwigheid, dat begrijp je wel.

Arme, kleine Kerstengel! Zij wist niet dat het Kerstfeest slechts een enkele avond duurt en dat die al bijna voorbij was. Zij stond, met een blikken knipje aan de boom bevestigd, zachtjes heen en weer te wiegen en keek door haar gazen vleugels naar de lichtjes der kaarsen, die beneden haar brandden.

En opeens, daar doofde een kaars uit. Meerdere volgden.

Het werd steeds donkerder om haar heen en ten laatste zag zij niets dan de zwarte nacht. De engel nieste, want de walm der gedoofde kaarsen prikkelde in haar neus. In het begin dacht zij dat het een grapje was, maar toen het donker bleef, kwam zij tot nadenken. “Ik had beter moeten opletten, toen het nog licht was,” dacht zij spijtig, “ik heb helemaal niet gekeken. ik herinner mij eigenlijk niets. Absoluut niets. Werd het maar weer licht.”

En het werd licht. Maar hoe geheel anders was dit licht. Grauw, groezelig en met tegenzin viel het door een groot, vierkant raam, en eer het ten volle ontloken was, kwam er een dienstbode in de kamer; pakte de Kerstboom en smeet hem op zolder.

Bom. Daar lag de engel en keek recht in een naad van de planken vloer. Het was er verschrikkelijk koud, en buitengewoon ongezellig. In het begin dacht de engel weer: “Kom, kom het is maar een grapje,” maar toen zij daar drie volle dagen en nachten in de naad van de houten vloer gekeken had, begon zij. zich ernstig ongerust te maken.

En hoe langer zij over het licht van het vierkante raam nadacht, hoe duidelijker begreep zij dat dit het mooiste was dat zij ooit gezien had. “Ik zal proberen het je uit te leggen,” sprak zij op een maartse dag tegen een muis, die juist voorbijkwam, “door een glazen gat in de hemel viel een verblindend licht bovenop mijn hoofd. Dat is het mooiste wat ik ooit heb meegemaakt. Ik kan je niet zeggen, hoe gelukkig ik eigenlijk was. Maar ik was in die tijd erg onnozel: ik besefte het niet. Nu weet ik het. En nu is het te laat. Maar ik heb tenminste de herinnering.”

“Dat is altijd wat,” meende de muis, na er een hele tijd over te hebben nagedacht, “goedendag, ik moet verder.”

Op een dag kwam de meid op zolder en vond de Kerstengel in een schemerige hoek op de grond liggen. En zij nam haar op en smeet haar in het kolenhok. Daar lag zij, tussen twee turven, recht tegenover een somber kijkend stuk antraciet. Een week lang zweeg de engel, want zij vond dit geen gezelschap om tegen te praten.

Doch eindelijk, op een dag in september, kon zij zich niet meer inhouden. “Jullie hebben er geen flauwe voorstelling van;” sprak zij, “hoe het licht op zolder is. Het doet bijna pijn aan de ogen, zó stralend is het. Jammer genoeg was ik toen te beperkt om mijn zaligheid ten volle, te begrijpen. Maar ik heb nu tenminste iets om aan te denken.”

“Dat is altijd wat,” meende het stuk antraciet, “maar ik vind de verlichting hier ook heel redelijk.”

De engel, zweeg. Tegen zulk een bekrompen opvatting was het vruchteloos te spreken.

Op zekere ochtend nu speelde het, jongetje, dat in het huis woonde, in het kolenhok. En toer hij de engel zag nam hij haar op en, wierp haar in de vuilnisbak. Het was er aardedonker. De engel vatte haar,nieuwe toestand aanvankelijk als een scherts op, doch toen het drie dagen lang donker bleef, zó pikdonker, dat niemand in de vuilnisbak een hand voor zijn ogen zag, kwam zij tot nadenken. Zij dacht en, zij dacht, en ten laatste kon zij het niet meer houden en riep: “Is hier soms iemand om naar mij te luisteren?”

“Jawel,” zei een stuk spiegelglas, “als het niet te flauw is.”

En de engel vertelde van het verblindende licht in het kolenhok en hoe verrukkelijk het daar geweest was. “Ik was te dom,” besloot zij met een zucht, “om het te begrijpen. Maar nu begrijp ik het. Ik zie het helemaal in.” Het stuk spiegelglas zweeg, want het had zoveel ijdelheid in zijn leven gezien, dat het wat eenkennig geworden was.

Op een donderdag, in de namiddag, toen het al wat schemerig was, kwam de vuilnisman voorbij. Hij sloeg het deksel op en zag de engel liggen. Nu is het altijd prettig een engel te ontmoeten, doch als men vuilnisman is, voelt men zich dubbel verblijd. En hij stak de engel in zijn zak en gaf haar ’s avonds aan zijn vrouw. “Alsjeblieft,” zei hij, “voor de Kerstboom.” En de vrouw van de vuilnisman borg de engel in een kartonnen doos en zette de doos in de kast.

“Hallo,” zei de engel, na een tijdje stil te hebben gelegen, “is hier iemand?”

Maar er was niemand in de doos dan het houtwol waarin de engel lag; en houtwol, dat weet je, heeft een zwijgzame aard. En dat was maar heel goed, want, de engel had eigenlijk helemaal niets te vertellen. Want hoe zij ook dacht en peinsde over haar oude vuilnisbak, zij zag er niet meer licht in dan in de kartonnen doos waarin zij nu lag: het was in beide even donker. En toen, eindelijk, toen zij begreep dat het niet zwarter meer kon worden, liet zij het verleden varen en dacht aan de toekomst.

En een nieuw gevoel doorstroomde haar, zij gevoelde zich blij en vol verwachting. Alle spijt en alle wrok weken uit haar hart, en zij lag stil en met open ogen te wachten op de kleine hand, die haar omhoog zou heffen uit het duister naar het licht.

En de hand kwam en hief haar omhoog naar het topje van een kerstboom. De Kerstboom was veel kleiner dan die van het vorig jaar en er brandden ook minder lichtjes in. Maar dat zag de engel niet. Met een blikken knipje aan de top bevestigd, wiegde zij zacht heen en weer en keek door haar gazen vleugels naar de fonkelende versierselen van de boom. “Verrukkelijk,” dacht zij, “verrukkelijk. Maar laat ik dit keer goed opletten. Dadelijk is het voorbij. En dan wil ik alles gezien en alles geweten hebben.”

En zij sperde haar ogen wijd open en zij tuurde dwars door de takken naar beneden. En zij zag, de vuilnisman staan, in een nieuw pak gestoken, zijn vrouw,en hun beider kind, met een blauwe strik in het haar. En de ogen van het kind keken strak en regelrecht in een klein, open huisje, waarin ook een man, een vrouw en een kind te zien waren, maar véél en véél kleiner, en verder een os, en een ezel, zo groot als, de beestjes in een speelgoeddoos.

Opeens schrok de engel. Want daar, aan de nok van het huisje, was een engel bevestigd als zij, met dezelfde gazen vleugels en hetzelfde lint met de handen ophoudend als zij in haar eigen handen hield. En nu voor het eerst kon zij de woorden lezen, die erop stonden: “Glorie aan God en vrede op aarde aan de mensen van goede wil.”

En een gevoel, van diep geluk doorstroomde de eenzame engel boven in de boom, die zich zo lang verlaten en verongelijkt had gevoeld. “Ik heb een Boodschap in mijn handen,” dacht ze fier, “nu kan mij niets meer gebeuren. Welke ongelukken mij ook zullen overkomen, ik heb mijn schat bij mij en niemand kan mij die ontnemen.”

En er overkwamen haar vele ongelukken. Want in het vierde jaar brak zij af van de boom en kwam in een blokkendoos terecht, en van hier uit belandde zij in de lappenmand. En tenslotte woei zij in de tuin op een hoop dorre bladeren en lag daar stil op haar rug naar de jagende wolken te kijken. En zij voelde, hoe zij langzaam en pijnloos verteerde, dag na dag; maar zij hield het lint stevig vast en, er was geen bitterheid in haar. Want zij wist dat zij een wezen was; bestemd om dood te gaan, doch uitverkoren om de Goede Boodschap tot het einde te bewaren.

« Vorige Pagina

Talenten inzetten geeft voldoening

Ontdek je eigen mythe