Hoe je in de ergste storm een vis kan vangen?

Hoe je in de ergste storm een vis kan vangen?

huis mei2015-1

 

Hoe je in de ergste storm een vis kan vangen?

of hoe versla je interne draken als je een droom hebt?

‘Iets maken uit niets, daar hou ik van’, zei ik een keer tegen een groep. En dat klopt, want ik heb al vaker ideeën tot werkelijkheid gemaakt. Die reis is ‘de reis van de held’ in storytellingtaal met alle obstakels en crises en hulp die er voor nodig zijn om te komen waar je wilt zijn.

Ik denk dat het zo’n tien jaar geleden is dat we ons verlangen, woorden gaven: Ons eigen huis bouwen in de sinaasappelboomgaard van Dimitris in Epidavros. Eerder wilde ik een schooltje bouwen voor de cursussen met studio’s. Maar door de woonbestemming van ons land, veranderde ik het plan in een huis om te wonen en te werken, met een atelier en ruimte voor de cursussen. Het was een spannend perspectief.
In 2010 regelden we de vergunningen voor de bouw met hulp van lieve vrienden. Dat was een enorme mijlpaal. We zetten een stuk land in de verkoop en vol verwachting en vertrouwen maakten we plannen voor de nabije toekomst. Ik begon het huis al vorm te geven met stapels woonbladen en knipsels.

Externe en interne draken

En toen brak de crisis uit en hadden we allebei geen werk meer en ons spaargeld verdween naar de supermarkt. Al onze energie ging naar werk zoeken, zowel in Nederland als in Griekenland. We pakten wanhopig alles aan en werkten harder dan ooit om werk te vinden. Ik ging websites maken, we zochten naar een 2e hands vissersboot, wat niet lukte, omdat de EU van die boten af wil en de oude boten voor veel geld opkoopt en vernietigt. Ik verkocht olie en kruiden, hier en daar een training. We konden er net van eten. En intussen stegen de prijzen van voedsel in Griekenland torenhoog. De focus op geld maakte ons nerveus en we werden er moedeloos van. Heel wat externe en interne draken vielen ons aan. Twijfel sloop onze nachtrust binnen. Geloofden we echt dat we het konden waarmaken? Was het niet te ambitieus? Konden we wel genoeg geld verdienen om te bouwen? Vaak kreeg ik smalende lachjes, of medelijdende blikken van collega’s, alsof ik een fantast was zonder realiteitsgevoel. Of opmerkingen als: Waar ben je nú weer mee bezig? Dat deed pijn en het bracht onzekerheid. Was ik gek, onrealistisch, niet gefocust? Toch hebben we doorgezet. Een routebeschrijving had ik niet. Als ik anderen om raad vroeg, zeiden ze: verkoop je huis in Nederland en bouw in Griekenland. Maar ik had geen huis te verkopen.

Angst brengt geen geluk

De angst om geen geld te hebben om samen te wonen of op en neer te vliegen, beheerste mijn leven. Ik werd overspannen en ik begon zelfs mijn vertrouwen te verliezen in mijn hartsverlangen.
Dat was het keerpunt, ik had schoon genoeg van overleven, ik wilde weer leven. Ik besloot van de ene op de andere dag om gewoon gelukkig te zijn en te doen waar mijn talenten tot bloei konden komen: talking sticks maken, het onthullen van talenten en verlangens. Verbinding maken met wie je bent en dat delen met anderen.
Ik besloot me over te geven aan dat wat er op mijn pad zou komen. Toen begon mijn energie weer te stromen en mijn creativiteit bloeide weer op. Zielsverwante collega’s en opdrachtgevers die in mij geloofden, gaven me weer mooie opdrachten. Dat was precies de hulp die ik op dat moment nodig had en het gaf me weer vertrouwen.

Waar gaat het nu eigenlijk over?

Het ging natuurlijk niet om een huis, maar om de plek waar we van houden, midden in de natuur, waar we samen kunnen werken en wonen. Het gaat om een gelukkig gevoel, het gaat over samen zijn, het gaat over delen, over verbinding voelen, het gaat erover dat ik mijn eigen leven vorm geef en me niet laat leven.

Mijn dierbaren kenden mijn verhaal en onze pogingen en doorzettingsvermogen om ons leven vorm te geven. Dat bracht hen ertoe om ook hulp te bieden. Dat was de doorbraak. We trouwden en begonnen een jaar geleden ( midden in de grote crisis) aan de bouw van ons huis in Griekenland. In de ergste storm haalden wij de vis binnen en zonder vissersboot.
Nu wonen we in ons huis, dat we zelf gebouwd hebben in de sinaasappelboomgaard met al onze katten om ons heen. Een grote houten tafel en het atelier wachten op de cursisten, want volgend jaar ontvang ik ze hier op ons eigen land. Ik kijk uit op de zee, de bergen, de sinaasappelbomen en de lucht, terwijl ik dit schrijf.

Ik ben gelukkig dat ik deze reis heb mogen maken en dat het gelukt is.
Ik heb geleerd dat ik niet gek ben en dat ik me niet meer gek laat maken door externe draken.
Ik heb geleerd dat angst nog meer angst oproept en dat geluk nog meer geluk oproept.
Ik heb geleerd dat externe draken een metafoor zijn voor interne draken.
Ik geloofde in mijzelf en dat was ik bijna kwijtgeraakt.
Alleen ík weet waar mijn hart naar uitgaat. Alleen ík ken mijn waarheid.

Ik dank alle lieve familie, vrienden en collega’s die mij ondersteund hebben en hulp geboden en in ons geloofd hebben. De volgende reis is alweer begonnen, maar daarover een volgende keer.

Reacties

Graag. Als je een reactie plaatst, let dan even op de captcha onderaan. Je moet het juiste plaatje plaatsen van links naar rechts. Anders krijg je een foutmelding:Wrong image solutions. Dat heb ik al van enkele mensen vernomen.
Dus reageer als je zin hebt.

Ontdek je eigen mythe

Ontdek je eigen mythe

Guido_Reni_-_Atalanta_and_Hippomenes

Atalanta

Een van mijn lievelingsmythen is het verhaal van Atalanta. Het raakt mij, het gaat over mij.

De snelvoetige Atalanta werd na vele ontberingen uiteindelijk wie ze was.
Als koningsdochter was ze niet gewenst. Haar vader wilde een zoon en liet het meisje achter in het woud om door wilde dieren verscheurd te worden. Maar een berin ontfermde zich over de baby en bracht haar groot. Toen jagers de berin doodden, namen ze het kind liefdevol op. Atalanta leerde jagen en rennen, dat is wat ze het liefste deed. Ze werd de snelste van het land en met haar pijl-en-boog kon ze alles raken wat ze wilde. Ze werd een tweede Artemis, ze wilde geen echtgenoot aan zich binden en had verachting voor vrouwen. Zij was de gelijke van mannen. In gevechten en wedlopen met de grootste mannelijke helden van Griekenland overtrof zij eenieder.
Een dochter die de grootste helden versloeg, wilde haar vader wel erkennen. Op één voorwaarde: ze moest voor nageslacht zorgen. Daar voelde Atalanta niets voor. De liefde was nog niet in haar ontwaakt.
‘Wie er in een wedloop van mij kan winnen, zal mijn echtgenoot worden’, zei ze. Maar degene die verliest zal dat met de dood moeten bekopen. En zo geschiedde.
Atalanta was een hele mooie vrouw met een koninkrijk vol van goud en vele vorsten dongen naar haar hand. De ene na de andere verliefde jongeling nam het tegen haar op en weldra groeide het woud van palen waarop de hoofden van de verliezers waren gespietst. Ook Hippomenes was op slag verliefd op haar en durfde de wedloop aan. Hij vroeg Afrodite om hulp en zij gaf hem drie gouden appels. Die moest hij telkens als Atalanta te dicht bij hem kwam een voor een laten vallen.
Atalanta werd bevangen door de gouden glans van de appels en elke keer als Hippomenes er een liet vallen stopte ze en raapte de gouden appel op. Ze zag zichzelf weerspiegeld in de glanzende schil.
Bij de eerste twee kon ze Hippomenes nog gemakkelijk inhalen, maar bij de derde, die hij vlak voor de eindstreep liet vallen, kreeg Hippomenes net die ene stap voorsprong die hem de overwinning bezorgde. Atalanta stond oog in oog met haar overwinnaar en voor het eerst in haar leven vlamde de liefde in haar op.
Atalanta was heel geworden, ze had al haar gouden gaven tot ontwikkeling gebracht. Ze had moed en kracht en doorzettingsvermogen getoond, ze was onoverwinnelijk geweest, ze was arrogant en meedogenloos geweest. Nu werd ze de vrouw die ze was en leerde ze de liefde kennen. Ze had Afrodite toegelaten in haar leven.

Deze mythe vertelt ons over de gouden zaden in ons die tot bloei komen, waardoor we worden wie we zijn. De berin hielp haar om haar onbewuste krachten te laten ontkiemen. Beren kunnen heel hard lopen. De jagers hielpen haar om de beste jageres te worden. Ze werd meer man dan de grootste held, omdat haar vader en zijzelf haar vrouw-zijn niet erkenden. Haar vrouwelijkheid, liefde en creativiteit ontwaakten door de drie gouden appels van Afrodite. Toen was ze volmaakt en kon ze het heilig huwelijk sluiten. Het huwelijk tussen het mannelijke en het vrouwelijke.

Identificatie

Atalanta heeft mijn hart geraakt. Ik ben de onafhankelijke, wilde natuur van de Artemis-vrouw die hulp van Afrodite krijgt om creativiteit en liefde te laten stromen. Ik ben mijn leven lang op zoek naar de gouden zaden in mij, waarvan er al een aantal ontkiemd zijn en waarvan er ongetwijfeld nog een aantal in het onbewuste wachten om erkend te worden. Ik ben mezelf enigszins verloren om degene te worden die mijn ouders wilden dat ik was, ik heb mezelf weer teruggevonden en tot nu toe word ik telkens weer verrast door onverwachte talenten die vragen om te mogen bloeien.

Mythen

Mythen zijn verhalen met een betekenis. De taal van de mythe is het beeld, verwant aan de beelden die opwellen in onze dromen en uit het onbewuste. Het zijn universele beelden en mythen zijn universele verhalen. De Amerikaanse hoogleraar in de mythologie Joseph Campbell heeft mythen van de hele wereld bestudeerd en kwam tot de conclusie dat ze allemaal hetzelfde verhaal vertellen: De reis van de held.
In het leven zijn twee dingen zeker: we worden geboren en we gaan dood. Dat is een feit. Daar kan niemand iets aan veranderen. Daartussen leggen we een weg af. Het gaat er om hoe we die weg bewandelen.

Gouden zaden

We hebben allemaal in ons de gouden zaden van onze roeping en de talenten om die roeping waar te maken. Dat gaat niet zonder slag of stoot. Het leven is tegelijkertijd een leerweg. Er dienen zich vele moeilijkheden aan op de weg, die ons de benodigde lessen leren om te worden wie we zijn. Maar ook helpers die ons de lessen en inzichten helpen verwerven. In de mythen herkennen we de stappen op het pad die de held zet op de reis naar vervulling. De gouden zaden zullen ontkiemen en met de juiste aandacht en hulp uitgroeien tot weelderige bloemen.
Jung zegt: ‘de mythe is een openbaring van het goddelijk leven in ons’.

Voetsporen van de helden

Zo leren we door de beeldtaal van mythen wat zich in ons eigen onbewuste afspeelt. We herkennen door deze taal wat ons raakt en beweegt. Anders dan de taal van de ratio zoals, doel, strategie, en werkplan, spreekt deze taal het hart aan en verbindt een verlangen aan een reis. We treden in de voetsporen van de helden die ons voor zijn gegaan om onze roeping te vinden en te verwezenlijken.

Workshops

In mijn workshops kun je leren hoe je een verhaal boeiend kunt vertellen en hoe je verhalen kunt gebruiken voor jouw persoonlijke ontwikkeling.
Hoe gebruik je verhalen in trainingen?
Het ontdekken van verlangens en de weg naar vervulling. Hoe verbind je je met je eigen drijfveren en geef je erkenning aan de doelen van je bedrijf?
Ik word geïnspireerd door verhalen uit de Griekse mythologie en Griekse tragedies, maar je kunt de technieken toepassen met elk verhaal dat jou aanspreekt.

Zie voor alle workshops ten masterclasses de agenda

Dit artikel is eerder gepubliceerd op: Storytellingevent.nl

Karen vertelt een verhaal van Theseus aan de groepKaren-opening 24-5-2013


Storytelling

Storytelling

Durf jij te dromen?

Durf jij te dromen?

Dromen wachten op manifestatie.

<iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/HhFxQlDPjaY" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>
<iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/sb2YOg_dkQM?rel=0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>
  • Wil jij jouw verlangen omzetten in actie?
  • Wil jij ontdekken welke talenten je onbenut laat?

Karen coacht en geeft trainingen in verlangens waarmaken. 
Het wakker maken van drijfveren en talenten en stappen zetten op weg naar vervulling.
Ik werk met Storytelling en mijn eigen modellen ‘Onderweg’ of  ‘Growth’ , gebaseerd op de reis van de Held van Joseph Campbell, om jouw verhaal of het verhaal van jouw team naar boven te toveren.
Als je jouw verhaal eenmaal kent en erkent, kan het ook werkelijkheid worden.

Neem contact met mij op voor een programma op maat.

De vergeten verhalenverteller

De vergeten verhalenverteller

cacaoboer

Als kind wilde ze verhalenverteller en journalist worden. Maar dat was ze de rest van haar leven helemaal vergeten totdat …. Plotseling kwam dat oeroude, kinderlijke verlangen weer boven.

Nienke wilde heel graag overtuigend leren presenteren en ‘iets’ met verhalen. Al een paar keer had ze contact met me opgenomen over de workshops die ik gaf, maar telkens lukte het niet om deel te nemen. Ik wilde haar vraag graag honoreren en stelde haar voor om haar persoonlijk te coachen.
Ze had twee uur van haar baas gekregen en ik zocht haar op.
Ze werkt voor een organisatie die microkredieten verstrekt. Mooie verhalen in overvloed dus, dacht ik. Wat er in deze coaching gebeurde is het verhaal van ‘word wie je bent’.

Ze begon haar presentatie. ‘Ik ga jullie het verhaal van Mipou, de cacaoboer vertellen’ en ze liet een mooi plaatje van de cacaoboer zien.
‘Onze organisatie heeft meer dan 30 kantoren over de hele wereld…’ En toen vertelde ze het verhaal over haar organisatie met cijfers en feiten. Ik haakte af.
‘Welk verhaal wil je nu vertellen? Dat van Mipou of de statische gegevens van jouw bedrijf?’ vroeg ik haar. Het kwartje viel meteen. ‘Ohhh’, zei ze, ‘ik heb niks over Mipou verteld’.
Inderdaad en ik wil graag het verhaal van Mipou horen van begin tot eind.

Ik stelde haar een aantal vragen over de reis die Mipou had gemaakt om een succesvolle cacaoboer te worden. ‘Hoe ging het met hem en zijn gezin voordat hij het microkrediet kreeg? Hoe kreeg hij contact met jullie?’
En zo had ik nog een hele hoop vragen over de werkelijke situatie, omdat ik er echt een beeld van wilde krijgen.
‘Dat is wat ik wil horen en zien, dat beroert mijn hart, daar krijg ik tranen van in mijn ogen’, vertelde ik haar.
Het was even heel stil. ‘Maar die dingen weet ik allemaal niet’ zei ze zachtjes. Ze was geraakt.
‘Jij reist toch regelmatig naar jullie kantoren? Zou het mogelijk zijn om Mipou te interviewen, zodat je zijn verhaal kunt vertellen?‘ vroeg ik haar.
Toen kwamen de tranen. ‘Weet je’ zei ze, ‘nu herinner ik me pas weer dat ik als kind journaliste wilde worden en verhalen wilde schrijven. Dat was ik helemaal vergeten!’
Toen was ik geraakt en even stil.
Dat is het mooiste wat er kan gebeuren in een coaching. Dat iemand zijn werkelijke verlangen en talent vindt.

We maakten een pad voor de reis naar haar bestemming. met behulp van het GROWTHmodel. We creëerden haar nieuwe persoonlijke verhaal. Toen oefenden we nog even met haar presentatievaardigheden, zoals stemgebruik, stiltes en overdracht. Door alles heen zag ik haar glinsterende ogen en haar plezier in de nieuwe ontdekking.
Ze gaat worden wie ze eigenlijk is: Een verhalenverteller.

 

A career lesson from Alice in Wonderland: Where do you want to go?

A career lesson from Alice in Wonderland: Where do you want to go?

Alice en de cheshirecatWritten by:Donna on Personal touch careerservices

One day Alice came to a fork in the road and saw a Cheshire cat in a tree. “Which road do I take?” she asked. “Where do you want to go?” was his response. “I don’t know,” Alice answered. “Then,” said the cat “it doesn’t matter.” ~ Lewis Carroll

How many times have people let their career just “happen,” instead of planning on where they want to go?  It is easy to become complacent, letting those dream jobs stay exactly that – dreams.  The difference between a dreamer and a doer are not necessarily the goals, but the decision on which path to follow.

Many times in my professional life I have been told that my career aspirations were unreasonable, unattainable or just to rare to be feasible.  Yet in spite of this, I have met my goals.  Among this was becoming a radio morning show producer – while also being a single mother of three children.  The key for me has been embracing those paths that might have a touch of Wonderland madness to them.

My first step was always making the decision to pursue the dream.  Then I reverse-engineered the path to get there.  In case of the radio job, I started in the mail room.  That seems normal. But in order to support the family while chasing the dream, I actually worked my way up through the accounting office for three years.  Then the opportunity rose to work overnights on the weekend, running the board for the AM station.  The year after that I was producing a morning show.

Both the AM and FM stations General Managers said it was the most unusual career switch they had seen in 15 years.

But rare does not mean impossible.

How about you?

What career do you really want, but have heard that it just isn’t possible?  Or maybe it is a matter or not even knowing where to start?

Whatever it is, make the decision to allow yourself to research the possibilities.  Maybe there is a perfect path in front of you, even if it looks like madness to the rest of the world.

After all, great works are rarely achieved by playing it safe.