huis mei2015-1

 

Hoe je in de ergste storm een vis kan vangen?

of hoe versla je interne draken als je een droom hebt?

‘Iets maken uit niets, daar hou ik van’, zei ik een keer tegen een groep. En dat klopt, want ik heb al vaker ideeën tot werkelijkheid gemaakt. Die reis is ‘de reis van de held’ in storytellingtaal met alle obstakels en crises en hulp die er voor nodig zijn om te komen waar je wilt zijn.

Ik denk dat het zo’n tien jaar geleden is dat we ons verlangen, woorden gaven: Ons eigen huis bouwen in de sinaasappelboomgaard van Dimitris in Epidavros. Eerder wilde ik een schooltje bouwen voor de cursussen met studio’s. Maar door de woonbestemming van ons land, veranderde ik het plan in een huis om te wonen en te werken, met een atelier en ruimte voor de cursussen. Het was een spannend perspectief.
In 2010 regelden we de vergunningen voor de bouw met hulp van lieve vrienden. Dat was een enorme mijlpaal. We zetten een stuk land in de verkoop en vol verwachting en vertrouwen maakten we plannen voor de nabije toekomst. Ik begon het huis al vorm te geven met stapels woonbladen en knipsels.

Externe en interne draken

En toen brak de crisis uit en hadden we allebei geen werk meer en ons spaargeld verdween naar de supermarkt. Al onze energie ging naar werk zoeken, zowel in Nederland als in Griekenland. We pakten wanhopig alles aan en werkten harder dan ooit om werk te vinden. Ik ging websites maken, we zochten naar een 2e hands vissersboot, wat niet lukte, omdat de EU van die boten af wil en de oude boten voor veel geld opkoopt en vernietigt. Ik verkocht olie en kruiden, hier en daar een training. We konden er net van eten. En intussen stegen de prijzen van voedsel in Griekenland torenhoog. De focus op geld maakte ons nerveus en we werden er moedeloos van. Heel wat externe en interne draken vielen ons aan. Twijfel sloop onze nachtrust binnen. Geloofden we echt dat we het konden waarmaken? Was het niet te ambitieus? Konden we wel genoeg geld verdienen om te bouwen? Vaak kreeg ik smalende lachjes, of medelijdende blikken van collega’s, alsof ik een fantast was zonder realiteitsgevoel. Of opmerkingen als: Waar ben je nú weer mee bezig? Dat deed pijn en het bracht onzekerheid. Was ik gek, onrealistisch, niet gefocust? Toch hebben we doorgezet. Een routebeschrijving had ik niet. Als ik anderen om raad vroeg, zeiden ze: verkoop je huis in Nederland en bouw in Griekenland. Maar ik had geen huis te verkopen.

Angst brengt geen geluk

De angst om geen geld te hebben om samen te wonen of op en neer te vliegen, beheerste mijn leven. Ik werd overspannen en ik begon zelfs mijn vertrouwen te verliezen in mijn hartsverlangen.
Dat was het keerpunt, ik had schoon genoeg van overleven, ik wilde weer leven. Ik besloot van de ene op de andere dag om gewoon gelukkig te zijn en te doen waar mijn talenten tot bloei konden komen: talking sticks maken, het onthullen van talenten en verlangens. Verbinding maken met wie je bent en dat delen met anderen.
Ik besloot me over te geven aan dat wat er op mijn pad zou komen. Toen begon mijn energie weer te stromen en mijn creativiteit bloeide weer op. Zielsverwante collega’s en opdrachtgevers die in mij geloofden, gaven me weer mooie opdrachten. Dat was precies de hulp die ik op dat moment nodig had en het gaf me weer vertrouwen.

Waar gaat het nu eigenlijk over?

Het ging natuurlijk niet om een huis, maar om de plek waar we van houden, midden in de natuur, waar we samen kunnen werken en wonen. Het gaat om een gelukkig gevoel, het gaat over samen zijn, het gaat over delen, over verbinding voelen, het gaat erover dat ik mijn eigen leven vorm geef en me niet laat leven.

Mijn dierbaren kenden mijn verhaal en onze pogingen en doorzettingsvermogen om ons leven vorm te geven. Dat bracht hen ertoe om ook hulp te bieden. Dat was de doorbraak. We trouwden en begonnen een jaar geleden ( midden in de grote crisis) aan de bouw van ons huis in Griekenland. In de ergste storm haalden wij de vis binnen en zonder vissersboot.
Nu wonen we in ons huis, dat we zelf gebouwd hebben in de sinaasappelboomgaard met al onze katten om ons heen. Een grote houten tafel en het atelier wachten op de cursisten, want volgend jaar ontvang ik ze hier op ons eigen land. Ik kijk uit op de zee, de bergen, de sinaasappelbomen en de lucht, terwijl ik dit schrijf.

Ik ben gelukkig dat ik deze reis heb mogen maken en dat het gelukt is.
Ik heb geleerd dat ik niet gek ben en dat ik me niet meer gek laat maken door externe draken.
Ik heb geleerd dat angst nog meer angst oproept en dat geluk nog meer geluk oproept.
Ik heb geleerd dat externe draken een metafoor zijn voor interne draken.
Ik geloofde in mijzelf en dat was ik bijna kwijtgeraakt.
Alleen ík weet waar mijn hart naar uitgaat. Alleen ík ken mijn waarheid.

Ik dank alle lieve familie, vrienden en collega’s die mij ondersteund hebben en hulp geboden en in ons geloofd hebben. De volgende reis is alweer begonnen, maar daarover een volgende keer.

Reacties

Graag. Als je een reactie plaatst, let dan even op de captcha onderaan. Je moet het juiste plaatje plaatsen van links naar rechts. Anders krijg je een foutmelding:Wrong image solutions. Dat heb ik al van enkele mensen vernomen.
Dus reageer als je zin hebt.