kwetsbaarheid is moedig

De moed om kwetsbaar te zijn

 

 

 

 

 

Brené Brown begint haar speech met een prachtig persoonlijk verhaal. Ze vertelt daarin hoe kwetsbaar ze zich voelde om voor een groot publiek een speech te houden. ‘If I do that, my life is over’.

De angst voor een presentatie kennen we allemaal.
Toen ik als actrice voorstellingen speelde in theaters was er altijd die angst vlak voor de voorstelling. Dan zat ik in de kleedkamer en dacht: ‘Wat doe ik hier? Waarom moet ik weer zo nodig dat podium op? Waarom zit ik niet lekker thuis op de bank. Veilig, zonder publiek, zonder kritische blikken’. Met trillende knieën begon ik aan de voorstelling omdat ik ook wist dat die angst maar een paar minuten duurde en dat ik me daarna overgaf aan het spel en genoot van onze voorstelling en de interactie met het publiek.

Exposure
Als je voor een publiek gaat staan dan stel je jezelf bloot, dat voelt kwetsbaar. Maar kwetsbaarheid is geen zwakte, je kwetsbaar opstellen is moedig. Het vergt moed om kwetsbaar te zijn, om jezelf te laten zien en om eerlijk te zijn, zegt Brené Brown in haar speech. En waarom zou je dat doen, de arena betreden? Om te laten zien wie jij bent, wat jij te vertellen hebt, om anderen te inspireren, om een verhaal of inzicht te delen. Omdat je er mag zijn. En als je niet laat zien wie jij bent en lekker thuis op de bank blijft zitten, veilig en onkwetsbaar, dan kwets je jezelf, want je mag er niet zijn.

Persoonlijk verhaal
Brené begint haar Ted talk met een persoonlijk verhaal. Dat raakt me meteen. Ik herken wat ze zegt, ik voel me aangesproken, ik deel haar gevoel. Het lijkt zo kwetsbaar om een persoonlijk verhaal te vertellen, maar juist dat maakt verbinding. We zijn mensen met ervaringen en gevoelens. Als we de verhalen over onze ervaringen en gevoelens  met elkaar delen, dan mogen we mens zijn. Groeien doen we door te oefenen. Maar eerst is er herkenning en erkenning van wat zich werkelijk in ons roert. Dan de stap uit de comfortzone, het diepe in terwijl je net hebt leren zwemmen. Angst hoort erbij als je iets nieuws doet.

Spoken, critici
Op het Storytellingevent dat ik  in mei 2013 organiseerde, besloot ik een persoonlijk verhaal te vertellen. Dat had ik nog nooit eerder gedaan voor een publiek: een persoonlijk verhaal vertellen. Ik had er erg veel zin in om weer eens op te treden, het was al weer zo lang geleden. Ik greep mijn kans. Maar dat persoonlijke verhaal? Welk verhaal over mij zouden de toehoorders  interessant vinden? Zouden ze überhaupt wel geïnteresseerd zijn in mijn verhaal? Lekker belangrijk… mijn verhaal.
Alle spoken en critici in mij probeerden me van dat plan af te helpen. Toch bleef ik doorschrijven en gooide het ene na het andere idee weer weg. Angst regeerde. Iedere ochtend keek ik naar het bureautje waar mijn schrijfblok lag en ik liep er snel voorbij om ‘belangrijker’ zaken op de computer te doen. Tot ik genoeg van mijn vermijdingsgedrag kreeg. Ik ging zitten en schreef in één ruk het verhaal op dat ik ging vertellen. Dat had natuurlijk al liggen sudderen. Ik las het over en het was goed. Ik voelde dat het goed was. In mij danste  alles van vreugde.

De Mentor
De volgende dag kwam de bevestiging. Ik kwam Machteld Hauer tegen in Utrecht. Zij was ooit mijn docent geweest in elementair spel en ik had enorm veel van haar geleerd. Zij vroeg zomaar ineens naar mijn verhaal : ‘Hoe ben je eigenlijk op die akademie (voor Expressie door woord en gebaar) terecht gekomen?’  Stomverbaasd keek ik haar aan en ik vertelde haar mijn verhaal, dat verhaal dat op mijn bureautje lag,  met de obstakels die ik had moeten overwinnen, de teleurstellingen, angsten, herwonnen vrijheid. Onbewust was ze weer mijn mentor.
Huppelend, dansend vloog ik naar huis. Meteen belde ik mijn collega Paul van der Plas, op. ‘Wil jij naar mijn verhaal luisteren en feedback geven op mijn ‘performance’, vroeg ik hem, en ‘oh ja,  ik heb ook een rol voor jou, want ik heb een dialoogje geschreven’.
Hij vond het geweldig leuk en zo kreeg ik de moed om het ook daadwerkelijk te gaan doen. Ik durfde weer en ik had er enorm veel plezier in. Ik ontdekte dat ik het nog kon en dat gaf me een krachtig gevoel en veel vreugde. Mijn publiek was enthousiast. Ik kreeg de mooiste complimenten, want ik had iets in henzelf geraakt, iets dat ze zelf ook voelden, iets herkenbaars en door die herkenning kan dat iets erkend worden en daarna opgeruimd of bloeien.

Laten we de moed hebben om kwetsbaar te zijn.

Karen de Vries
Epidavros 25 september 2014